geraakt...

 

de draad van het leven is opgepakt

dankbaarheid overheerst

en toch

sluimerend verdriet nèt onder het oppervlak piekt door de dunne bovenlaag

bij een enkel woord waarvoor ik ontvankelijk ben 

verlies van m'n kind, m'n ouders, m'n vriendin 

't heeft heus z'n plek maar de woorden:

' 't heft 't verdriet niet op, 't heft jou op'

komen binnen

zó recht in m'n hart...

zó recht uit m'n hart...

 

béa g. sportel bolt 

 

© 2016